We lopen met de pony in het bos als S ineens gezellig begint te fluiten.
"Jeetje, jij fluit al goed!" zeg ik.
Ik fluit helemaal niet hoor zegt ze iets wat geïrriteerd.
Ókéé??.... wat deed je dan vraag ik nu voorzichtig en moet mezelf dwingen niet in de lach te schieten als ik naar haar super serieuze en vastberaden gezichtje kijk...
Ze slaakt een diepe diepe zucht en draait haar ogen weg... Ik praat vogel-taal!! En ze verstaan me écht...want hoor maar ze praten naar me terug!
Ik kon het natuurlijk niet ontkennen want de vogeltjes lieten zich massaal horen op deze mooie zonnige dag. # de kracht van eigen-wijs-heid.