Mijn grote vriend moeten missen valt niet mee.
Niet alleen ik maar ook de kinderen missen Zlatan.
Niet alle kinderen durven er in eerste instantie gelijk met me over te beginnen....
Bang dat ze mij verdrietig maken en/of mij weer herinneren aan de dood van Zlatan.
Verdrietig zijn en de dood zijn toch iets moeilijks en beladen.
Ik zie de kinderen ontspannen als ze merken dat ik juist heel open ben over Zlatans dood en hoe enorm ik hem mis.
Ineens willen ze heel veel weten en durven van alles te vragen. Ook maakt het weer mooie en ontroerende herinneringen bij de kinderen zelf los, van waaruit mooie gesprekken ontstaan.
"Ik zie geen tranen en toch voel ik je verdriet" zegt een meisje tegen mij....
Tja en dan pinken we toch nog samen even een traantje weg... want jij raakt mij en ik raak jou.
Ik heb zo veel dikke knuffels, mooie tekeningen, knutselwerkjes, kaartjes en cadeautjes gekregen van de kinderen en hun ouders.... wát voel ik me gesteund, het is werkelijk hartverwarmend! Dank
jullie wel <3!
Een paar mooie, lieve en opbeurende uitspraken van de kinderen:
-Dan hoef je ook veel minder poep op te ruimen.
-Zlatan kan dan naar Daantje gaan onze hond, dan is hij niet zo alleen.
-Zlatan is wel weg maar toch ook weer niet, want hij woont in je hart.
-als je Zlatan mist kijk je gewoon naar Ricky want dat is een mini Zlatan en dan kan je hem toch nog een beetje zien.
-als je verdrietig bent, denk dan aan mooie herinneringen van Zlatan, dan ben je weer blij.
