De controle loslaten.... hóe moeilijk is dàt?
Ik kan uit eigen ervaring spreken dat dat echt heel moeilijk is.
Het loslaten van de controle is volgens mij, verbonden met angst.
Want het is ontzettend eng om controle los te laten omdat "de angst voor het onbekende" juist nog meer angst op roept.
We denken dat we de controle moeten behouden over al onze angsten, onze emoties, ons denken en ons doen... en over je wel of niet kwetsbaar opstellen.
Bang dat de mensen om ons heen je kwetsbaarheid zien als zwakte ipv als kracht.
Maar is dat ook wel zo?.... en hebben we eigenlijk wel controle??
Uiteindelijk laat het leven zich natuurlijk helemaal niet controleren.
Door angst en de controle ga je uit zelfbescherming situaties en emoties uit de weg... zodat de stemmetjes in je hoofd je weer proberen over te halen met dat "je het niet kunt, niet goed genoeg
bent, bang moet zijn, dat je in gevaar bent of dat er iets met jou, papa, mama of je broertje-zusje kan gebeuren".
In je hoofd is alles waar.... je gelooft het.
Het geloof daarin los laten, het los laten van de controle en de angst .... het kwam vaak terug in de gesprekken tussen Sanne en mij.
Sanne heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel, heeft een prachtige eigen-wijs-heid, is vrolijk en gezellig maar daarnaast gaat er veel in haar om en behoudt ze het liefst overal zelf de
controle over.
Sanne had het vertrouwen in zichzelf een beetje verloren.
Dat maakte haar angstig voor de dagelijkse dingen.
Alleen naar de winkel en daar iets kopen: ... "stel dat je het niet kunt vinden of niet genoeg geld bij je hebt".
Alleen naar de manege of naar school: "stel dat je vriendinnetjes er nog niet zijn en je daar alleen bent en je op jezelf moet vertrouwen".
Of een dagje naar een dierentuin of pretpark was heel moeilijk voor haar. Want je weet maar nooit wanneer de dierentuin of het pretpark gaat sluiten of inmiddels al gesloten is en je daar
opgesloten zit....
Want wat als? En dan?....
We (Sanne, de paarden en ik) hebben veel gewerkt aan haar zelfvertrouwen en we probeerde haar veel handvaten te geven om met haar angst om te gaan en het vertrouwen in zichzelf te
hervinden.
We deden dan samen met de paarden spelletjes waarin we oefende met de controle loslaten en waarin ze letterlijk blindelings moest vertrouwen op zichzelf, het paard en op mij!
Maar vooral ook om haar te laten voelen dat ze goed is zoals ze is, dat bang zijn oké is (en zelfs handig kan zijn) en dat je ook gewoon nee mag zeggen en je daar niet schuldig over hoeft te
voelen.
Sanne had nog half niet door hoe geweldig ze het deed!
Ik kon het vaak tegen haar zeggen... ze hoorde me wel maar ik merkte aan haar dat ze het niet altijd zo voelde.
Tot voor kort tenminste!... ze begint weer langzaam in zichzelf te geloven.
Het geheim daarvan ligt volgens mij verstopt in acceptatie.
Accepteren dat bang zijn ook echt oké is,
Accepteren dat je de controle mag en kan loslaten...
Accepteren dat je goed bent zoals je bent, Accepteren dat je iets "fout" mag doen.... haar zelfvertrouwen groeit!
Laatst had ze een grote verrassing voor mij...
Zlatan, mijn paard, had ik in laten slapen en als steuntje in mijn rug had ze een doosje bonbons voor mij mee genomen...
GEWOON helemaal ZELF, helemaal ALLEEN gekocht in de winkel!
Nou je begrijpt, die smaakte natuurlijk extra extra lekker!
Daarmee was de verrassing nog niet compleet....ze fietst samen met een vriendinnetje naar school ipv dat ze door haar moeder weg gebracht wil worden.
Ook heeft ze inmiddels haar angst in de Efteling overwonnen!
Gewapend met een mooie paarden-haar armband om haar arm, heeft de kudde haar die dag bijgestaan en dat gaf haar de kracht te genieten van deze dag en heeft ze zelfs haar angst voor de python
overwonnen.
En de paardenhaar armband?... die mocht halverwege de dag in mama haar tas.....
Wat ben je toch een kanjer lieve Sanne!